حرف های من

مشکل دیگر با این گونه معیاری برای کاندیداتوری مربوط می شود به معیار متغیر تکنولوژی برای نقص یک بیماری که آستانه شنوایی 0dbHL به بالا دارد و 2KHZ را نیز شامل می شود و در 3KHZ ، 4KHZ ، و 25db افت دارد . تعدادی از مردم از جمله مؤلف ، به طور رایج به عنوان فردی در نظر می گیرند که از سمعک سود می برد. اما چرانه ؟ بیمار کمی ناتوانی برای گفتار آرام یا گفتار سطح متوسطِ mask شده با نویز فرکانس پایین دارد .

اما چگونه ناتوانی ایجاد شده از سمعک با مضرات استفاده از سمعک مقایسه می شود ؟ این مضرات شامل :

نگرانی در مورد ظاهر ، کاهش کیفیت اصوات فرکانس پایین و میانه ، هزینه ، noise داخلی سمعک ، اثر انسداد یا فیدبک و به طور کلی استفاده از یک پروتز می باشد.

با توجه به تکنولوژی حاضر که باعث شده سمعک ها کیفیت بالای صدا را بدون اثر انسداد و فیدبک فراهم کنند اما هزینه ی بالای باعث شده بیماران به طور وسیعی از آن استفاده نکنند .

اگر زیان ها و اشکالات سمعک کمتر باشد بیمار سمعک را ارزنده تر و مفید تر به حساب می آورد حتی اگر فواید آن نیز کمتر باشد.

به طور معمول هر معیار ادیومتری باید تعدادی راه حل تکنیکی و فنی در دسترس را در برگیرد . انعطاف پذیری در مورد این که کدام سمعک برای شکل غیر عادی افت می تواند مناسب باشد به سرعت افزایش می یابد.

این که کم شنوایی حسی عصبی باشد یا انتقالی براین که سمعک مفید باشد یا نه تأثیر دارد. اگر چه که بیشترین فایده در درک گفتار که از سمعک ناشی می شود در فرد دارای کم شنوایی حسی و عصبی است اما زمانی که فردی با کم شنوایی انتقالی بدون کمک سمعک به اصوات محیط در سطح پایین و متوسط گوش می دهدنسبت به کسی که به همان اندازه کم شنوایی حسی – عصبی دارد در درک گفتار ناتوان تر خواهدبود.